Mijn biologische klok staat inmiddels op vakantiestand. Toch ben ik vandaag vroeg wakker. In principe is dit onze laatste dag in Hanoi, maar daarover straks meer. Het loopt niet helemaal zoals vooraf gepland.

De kinderen willen gaan zwemmen en ik wil graag nog even de bezienswaardigheden van de stad zien. Alles is op loopafstand, dus ik trek er direct na het ontbijt op uit. Het oorlogsmuseum is mijn eerst doel. De militaire geschiedenis vanaf de steentijd tot aan de oorlog met Cambodja wordt in een aantal gebouwen geëtaleerd. Wat jammer is, is dat het museum totaal niet gericht is op toeristen. Ofwel er wordt niets tot weinig in het Engels beschreven. Buiten staat veel (buitgemaakt) militair materieel. Met trots worden Amerikaanse vliegtuigen en helikopters tentoongesteld. Meer en meer komt het besef dat er ook een andere kant was aan die oorlog.

Ik vervolg mijn weg naar het Ho Chi Minh museum en mausoleum. Ho Chi Minh was een Vietnamese communistische revolutionaire leider die premier (1945-1955) en president (1945-1969) was van de Democratische Republiek Vietnam (Noord-Vietnam). Hij groeide voor een gedeelte op in Europa (Engeland en Frankrijk) en streefde naar een onafhankelijk Indochina. Hij was iemand die er een simpele levensstijl op na hield, zelfs als hem luxe werd aangeboden. Ook stond hij bekend onder zijn vrienden als een gematigd politicus en iemand met een hoge integriteit. Inmiddels heeft hij hier in Vietnam de cultstatus bereikt, na de oorlog werd Saigon, de hoofdstad van de Republiek Vietnam, hernoemd naar Ho Chi Minhstad. Hij komt op mij over als een vriendelijk man, maar hoe gruwelijk zijn de beelden van de oorlog die op het netvlies zijn gebrand.

Het mausoleum, daar waar Ho Chi Minh ligt opgebaard, is in de ochtend te bezoeken, maar niet vandaag zo blijkt. Alles is hermetisch afgesloten door militairen in het wit. Ik hou het voor gezien, genoeg cultuur gesnoven, ik pak een taxi terug naar het hotel. Maar deze ‘snorder’ weet de weg niet of doet een extra rondje. Daarnaast loopt de meter wel erg snel. Niet bij mij lul. Halverwege sommeer ik hem om te stoppen en stap uit. Ik reken af wat er op de teller staat en ga maar lopen. Blijkt ik net zo ver van huis te zijn als begin van de rit. Elke taxi chauffeur die nu naar mij toetert kan op een figuurlijke middelvinger rekenen.

Toch ben ik op tijd terug voor de lunch met de familie. Vervolgens maken we ons klaar op wat toch wel een avontuur is geworden. We gaan fietsen in Hanoi en omgeving. We hebben bewust met een groep geboekt dit keer en zo maken we kennis met een gezin uit Driehuis, leuke mensen. Helaas is het inmiddels gaan regenen maar daardoor wordt het allemaal wel wat spectaculairder. Er zijn verder geen andere gasten en we krijgen snel nog even les hoe een fiets werkt. Wel, we komen uit fietsland nummer 1, dus we kunnen al snel op pad.

Onze gidsen loodsen ons uit de drukke stad. Dat blijft toch wel een uitdaging, dat drukke verkeer. Ik rij achter Renée, die, zoals gebruikelijk, weinig last heeft van dit soort dingen. Die manoeuvreert overal tussendoor, achter haar grote broer aan. Prima fietsen overigens, van het betere materiaal. We fietsen vooral langs de Rode Rivier en de daar aangelegde bananen plantages. Onderweg stoppen we een paar keer om de bezienswaardigheden onderweg te zien. We zijn getuigen van een ritueel in een Boeddhistische kerk. Wat mij betreft is dit vooral geldklopperij, dit keer niet voor ons, maar de jongeman die het ritueel ondergaat. USD 2000 voor een reinigingsritueel uit een vorig leven. Ik vraag mij af hoeveel ik daarvoor zou moeten betalen .. haha

De wegen worden slechter door de gestaag vallende regen. De Vietnamese bevolking zit inmiddels binnen en zwaaien en lachen vriendelijk naar ons, die vinden ons toch een beetje raar … De stenen worden zand, het zand wordt blubber. We zijn doorweekt maar wel voldaan als we weer terug zijn op het startpunt. Dit was leuk en de moeite waard. Terug naar het hotel voor een warme douche.

Halong Bay, het zou wat schoonheid het hoogtepunt van onze reis moeten worden. Maar helaas, de weersomstandigheden zijn dusdanig slecht dat het ons nu wordt afgeraden. We gaan dus wat wijzigen. We blijven een dag langer in Hanoi, maar moeten daarvoor wel van hotel switchen. Onze kamer is niet vrij, maar we hebben voor morgen iets soortgelijks kunnen regelen. Daarna gaan we naar Ninh Binh, maar dat gaan we proberen in te korten om dan na het weekend alsnog Halong Bay aan te doen.

We gaan niet voor een uitdaging uit de weg. Die familie uit Driehuis … die moeten nog twee keer met de nachttrein, dat is pas een uitdaging …. Brrrr ……