Gisteren allemaal als een blok in slaap gevallen en een nacht goed doorgehaald. Sil heeft weer eens lekker in zijn slaap liggen praten; van “Moet ik je stompu jonguh” en “Nu wegwezen” tot iets van “tieten”, maar van dat laatste kan zijn dat ik dat gedroomd heb. We hebben het rustig aan gedaan en eerst genoten van het ontbijt. Zowel Aziatisch als Europees, m.a.w. we kunnen kiezen voor rijst of Engels ontbijt. Ik kies voor beide een beetje.

Om 10 uur worden we opgehaald door de gids voor onze excursie van vandaag, de Cu Chi Tunnels.

Het tunnelcomplex van Cu Chi is een immens netwerk van ondergrondse tunnels in het district Cu Chi van Ho Chi Minhstad. Het complex is onderdeel van een nog groter tunnelnetwerk dat vrijwel onder het gehele land doorloopt. In 1965, toen Amerika massaal tussenbeide kwam in het conflict tussen de Noord- en Zuid-Vietnamezen, gaf de leider van het noorden, Ho Chi Minh de opdracht om het bestaande tunnelcomplex fors uit te breiden en er een toevluchtsoord voor de communistische rebellen uit het zuiden, de Vietcong, en voor het Noord-Vietnamese leger van te maken.

Onze gids vertelt honderduit; zonder een oordeel te vellen over goed en kwaad. Het besef komt meer en meer als we ter plekke zijn. De levensomstandigheden voor de guerrillastrijders in de tunnels waren ongelooflijk hard. De lucht om te ademen was er slecht, ondanks de ventilatieschachten die naar de oppervlakte waren gegraven. Voedsel was vaak ontoereikend en het bedierf snel in de slechte omstandigheden.

De Amerikanen daarentegen probeerden van alles; maar waren weinig succesvol. Indien men daadwerkelijk de strijd met de communisten in de tunnels wilde aangaan, moest er een beroep op een uitzonderlijk soort vrijwilliger worden gedaan: de tunnelratten. De tunnelratten waren allemaal vrijwilligers. Velen onder hen waren van Mexicaanse of Puerto Ricaanse afkomst, hun kleine en tengere lichaamsbouw was een voordeel in de smalle tunnels. Tunnelratten gingen de strijd met de vijand één-tegen-één aan in de met boobytraps gevulde tunnels, enkel gewapend met een pistool, een mes en een zaklamp.

Het is een bizar verhaal. En het inlevingsvermogen komt pas echt als we de tunnels ook daadwerkelijk betreden. Het is donker, nauw, heet en benauwd. Rosan keert om na 2 meter, ik kruip nog 40 meter achter Sil en Renée aan, maar besluit dan links af te slaan naar de eerst mogelijke uitgang. Ik heb duidelijk niet de lichaamsbouw van een tunnelrat en mijn claustrofobie speelt nu ook wel op. 16.000 man leefde hier onder de grond op het hoogtepunt van de oorlog, keukens, opslagruimtes en zelfs een complete ziekenboeg werd er gebouwd. Maar vooral veel tunnels, heel veel tunnels om zich snel te kunnen verplaatsen zonder opgemerkt te worden.

Voordat we vertrekken wagen Sil en ik ons nog aan het schieten met zwaar kaliber machine geweren, o.a. M16, M30 en AK47. Er hangt wel een prijskaartje aan en ik denk achteraf nog even opgelicht te zijn. Het omrekenen van Vietnamese Dong blijft toch nog wel lastig. 1 Miljoen Dong is ongeveer 40 Euro. De prijs per kogel blijkt omgerekend ongeveer 1.50 euro te zijn, en dan gaat het hard met een machinegeweer kan ik je vertellen haha.

Vanavond de stad in geweest. We zijn het oversteken inmiddels ook machtig. Langzaam lopen, maar vooral niet stil gaan staan, dan rijden ze allemaal om je heen. En het werkt kunnen wij jullie inmiddels vertellen. Ik ben wel de buffer voor de rest van het gezin en loop met zo’ n fluoriserend hesje aan …. Wat een stad, wat een wereld ….