We komen steeds meer in het Aziatische ritme, de jetlag is over, we slapen weer op normale tijden. Dat houdt in dat ook mijn biologische klok weer gelijk staat met de tijdzone alhier. Dus lekker vroeg op als de rest nog slaapt. De eerste zonnestralen komen ons tegemoet, het belooft een mooie dag te worden. Vandaag doen we in de ochtend rustig aan, lekker even naar het zwembad waar we ons met een simpel spelletje prima kunnen vermaken.

Het middagprogramma maken we vandaag zelf. Een bezoek aan het War Remnants Museum is het doel en dat kunnen we lopend af. Halverwege wint de trek het toch echt dus we besluiten om eerst wat te eten. Geen verkeerde keuze, voor ieder wat wils. Restaurant is overigens gewoon 24*7 open. En zeker niet het enige in de omtrek. Overigens is de looproute willekeurig gekozen en je komt onderweg dan toch wel wat tegen. Het oversteken is een hele kunst (zie de filmpjes op facebook), maar dat hebben we inmiddels aardig onder de knie. Nee, vooral de mensen, hun werk, het leven op straat. Wat hebben wij het dan toch goed. Ik heb alleen het gevoel dat hier niemand stress heeft, dat is bij ons toch wel anders.

Het War Remnants Museum. Op het buitenterrein staan meerdere Amerikaanse tanks, vliegtuigen en helikopters opgesteld. Het museum geeft een beeld van de Vietnam oorlog. Ik denk in eerste instantie aan M*A*S*H, een tv serie uit de begin jaren 70. Maar dat blijkt zich in de Korea oorlog te hebben afgespeeld, weet ik veel, weer wat geleerd. Tour of Duty past meer in het beeld. Het museum stelt op zich niet zo heel veel voor, ik had mij er meer van voorgesteld. De oorlog is toch wel het “ding” hier. De tunnels van gisteren, het museum van vandaag. Je ontkomt er niet aan. Eigenlijk is het één grote tentoonstelling van foto’s en wapens, maar het wordt al snel duidelijk. De beelden spreken voor zich, er wordt hier geen stapje terug gedaan en alle gruwelijkheden worden tentoongesteld. Van beide kanten.

“ In World War II the average age of the combat soldier was 26. In Vietnam he was 19. In-in-in Vietnam he was 19”. Paul Hardcastle, nummer uit 1985, als je het niet kent, zoek het maar eens op. Ik zie beelden van jongens, niet veel ouder dan Sil, kapot geschoten, nog half in leven, paniek in de ogen. Ik zie beelden van vrouwen en kinderen afgeslacht door de Amerikanen. Een vieze oorlog.

Rosan en Renée wachten beneden op ons. Sil en ik maken het rondje af. We hebben genoeg gezien voor vandaag. We besluiten terug te lopen. Het is nog steeds verziekend heet vandaag. Op zoek naar die voetmassage salon die we op de heenweg hadden gespot. Even helemaal in de relax stand, hoewel voor Sil is het een beetje de vrouwen trotseren, ze vinden hem wel heel erg leuk. Ik heb traditiegetrouw een kerel aan mijn voeten, wat zou dat toch zijn ?

Vanavond zijn we lokaal gebleven. Net op de hoek van ons hotel zit een leuk restaurant, we schuiven aan, het Engels is niet best, maar we krijgen wat we hebben besteld. Heerlijk gegeten en meer dan genoeg. Nog één nachtje in Saigon, morgen trekken we verder richting de Mekon Delta.