Vanmiddag aangekomen in Hue, Centraal Vietnam. Sil wil hier wel blijven, vertelde hij zo net. Het is hier relaxed. Daarover straks meer.

Gisterenavond zat de vlucht niet echt mee. Uiteindelijk met ca. anderhalf uur vertraging aangekomen in Danang. Direct op zoek naar een taxi, wat zo gepiept is want als westerling word je hier gewoon even wat sneller geholpen. We betalen waarschijnlijk dan ook wel wat meer dan een lokale reiziger, maar het kan ons niet zo heel veel bommen, we willen graag naar ons hotel. Het hotel personeel is uiterst vriendelijk op dit late tijdstip. We slapen in een uiterst leuk, klein, oriëntaal hotel en de manager komt nog even wat koude biertjes brengen op onze kamer. Hij had aan een halve blik voldoende …. De topper. We pakken niet veel uit, alleen het hoog nodige. Morgen vroeg vertrekken we al weer naar Hue.

Na een eenvoudig ontbijt gaat de reis verder per taxi. Onze chauffeur Tan is een zwijgzaam persoon, is het Engels niet echt machtig, maar begrijpt wel alles. Prima wat ons betreft, Renée en vooral Sil zijn niet zo spraakzaam op dit vroege tijdstip, die slapen nog even verder. De rit zal ongeveer drie uur in beslag nemen en brengt ons langs Lang Co Beach en over de Hai Van Pass. Waar het zuiden van Vietnam vooral vlak is, is centraal Vietnam bergachtig. Het is mooi hier, rechts van ons hebben we continu uitzicht op de Zuid Chineese zee, voor ons de éne na de andere haarspeldbocht. In de Alpen vindt Rosanja dit eigenlijk maar niets, wordt er meestal wat misselijk van, zelfs als ze voorin zit, maar Tan is een rustige chauffeur. Hard rijden is er hier sowieso niet bij, daar is het wegdek gewoon te slecht voor en alles rijdt kriskras door elkaar en anders lopen er wel geiten of koeien op de weg.

Na de pass verwachten we dat het wat zal gaan opschieten. Beetje doorrijden zou mooi zijn, maar het is een vreemde gewaarwording. Er ligt hier dus een nieuwe snelweg, waar op sommige stukken de A4 jaloers op zou zijn. Breed, strak in het asfalt, maar het duurt vaak niet meer dan 500 meter. Dan moeten we weer volop in de remmen omdat er nog gewerkt wordt, of niet klaar is, alsof men gewoon een stuk vergeten is. Soms wijken we uit helemaal naar links, wij niet alleen, iedereen met ons. Daar waar het tegemoetkomend verkeer er al aankomt. Maar hier zie je geen middelvinger, men toetert eens wat, of seint wat met de lichten. Gemoedelijk volk. Overigens denk ik dat deze weg wordt betaald door de lokale bevolking, en daar zit hem dus de kneep, het éne dorp heeft daar wat meer voor over dan het andere. Het zal nog wel even duren voordat het echt klaar is.

Aangekomen in Hue nemen we onze rust. Niks moet, alles mag vandaag. Niks gepland, dus na een lekkere lunch slenteren we wat de stad in. Het is hier een stuk minder druk, ook allemaal wat netter, meer opgeruimd. Onderweg ontwaren we een massage salon. Daar waar deze in Thailand op elke hoek van de straat zitten, moet je hier echt even op zoek. Een voetmassage voor vier, doet u maar …

Maar dan gebeurt het. Ik zit er bij en kijk er naar. Eén van de dames is blijkbaar nogal gecharmeerd van Sil. Ze is in eerste instantie nogal zenuwachtig en zou wel heel graag …. Sil …. zijn voeten willen masseren … Sil krijgt een spontane zoen op zijn wang, maar verder krijgt ze van haar collega’s geen kans, gedecideerd wordt ze naar Mama Rosanja verwezen. Blijkbaar teleurgesteld wacht ze haar kansen af. Ze is 19 en heet Mud. Ze lacht wat af, is een beetje brutaal en eigenlijk wel grappig. Sil blijft er rustig onder, kan er wel om lachten. Eigenlijk is ze best een beetje leuk. Haar kans komt, als we klaar zijn … Een lieve kroel en nog een zoen tot afscheid … ze kan niet mee …

“Pap” .. als ik hier toch zou moeten leven, dan maar hier .. haha … We begrijpen elkaar, was ik ook nog maar zestien ….