Het is inmiddels rond 21:00 uur. Ik schrijf trouw mijn stukje van onze belevenissen van vandaag. Vanochtend nog even genoten van Hue. Van het lekkere eten, van het meer dan prima hotel, van de mooie vrouwen. Een soort van rustdag. Ook nog even gekeken voor een andere camera lens. Mijn Tamron 70-300 heeft het begeven, maar helaas, is in Hue niet te verkrijgen. Straks in Hanoi maar eens kijken. Moet hier toch wat goedkoper te verkrijgen zijn dan thuis …

We genieten van onze laatste lunch in het Serene Palace Restaurant en nemen de taxi naar het station. Het is warm, klam. Zwetende mensen om ons heen. Allen op reis naar elders. De vertrekhal is vol met lokalen en toeristen, voornamelijk backpackers. Nu hebben we tot op heden vrij luxe gereisd, maar een nachttrein is toch wel andere koek. We hebben eerdere ervaringen uit Thailand, dit is een andere wereld, eens kijken hoe Livitrans het er van af brengt. De plaatsjes op internet zagen er prima uit, mooie cabines, schone toiletten, en een restaurant aan boord.

De trein arriveert met een uur vertraging, die hadden we wel ingecalculeerd. In de vertrekhal raak ik aan de praat met een Spanjool die al vier jaar in Londen woont. Hij heeft samen met zijn vriendin een stoel geboekt in de 3^e klasse. Ik hou mijn mond, praat verder over koetjes en kalfjes, wil hem niet ontmoedigen. Wij reizen 1^e klasse namelijk, met een eigen cabine …. Rijtuig 2. Stuk beter …

We gaan aan boord. Ik moet mij door de smalle gang persen en blijf halverwege steken met mijn rugzak. We zoeken onze cabine op. Okay, die is net verlaten en nog niet opgeruimd. We krijgen schone onderlakens maar daar blijft het bij. De dekbedden en de kussenslopen worden niet vervangen. Rosan gaat steeds bedenkelijker kijken. We wachten een tijdje, maar er gebeurt niets. Ik besluit de kussenslopen en dekbedden om te draaien met de hoop dat dat niet al een paar keer eerder is gedaan.

Het toilet is wat minder luxe dan gedacht. Zelfs ik ga hier niet zitten. Dit wordt een klein beetje overleven. Ik heb nog even contact met Marianne. Marianne is een Deense dame die ik een aantal jaren geleden heb leren kennen via mijn werk. Zij hebben in dezelfde trein gezeten dan waar wij nu in stappen. We lopen elkaar helaas net mis.

Eten aan boord is er niet echt. Koude varkenssaté en kip. Ik koop het, maar we eten het niet op. Ik flikker het uit het raam, we zullen het moeten doen met de Pringels en Oreo die we eerder hebben gekocht. Sil en ik kunnen nog wel een koud biertje scoren, da’s dan wel weer een pluspunt.

Inmiddels loopt het tegen 22:00 uur. Het licht is inmiddels twee keer uitgevallen en Rosanja heeft zojuist een muis zien lopen … Sil komt net van het toilet met de mededeling dat er enorme kakkerlak zit. En nee, Emiel Boon, die komt niet uit Rotterdam. Ik zit nu alleen in de cabine, de rest hangt in de gang.

Het wordt een lange nacht. We kijken zo uit naar Hanoi. Dit is echt ff wat minder, maar goed, ook dit hoort bij de ervaring hier in Vietnam ….. tot later.