Dag 10 –Nachttrein naar Hanoi

Het is inmiddels rond 21:00 uur. Ik schrijf trouw mijn stukje van onze belevenissen van vandaag. Vanochtend nog even genoten van Hue. Van het lekkere eten, van het meer dan prima hotel, van de mooie vrouwen. Een soort van rustdag. Ook nog even gekeken voor een andere camera lens. Mijn Tamron 70-300 heeft het begeven, maar helaas, is in Hue niet te verkrijgen. Straks in Hanoi maar eens kijken. Moet hier toch wat goedkoper te verkrijgen zijn dan thuis …

We genieten van onze laatste lunch in het Serene Palace Restaurant en nemen de taxi naar het station. Het is warm, klam. Zwetende mensen om ons heen. Allen op reis naar elders. De vertrekhal is vol met lokalen en toeristen, voornamelijk backpackers. Nu hebben we tot op heden vrij luxe gereisd, maar een nachttrein is toch wel andere koek. We hebben eerdere ervaringen uit Thailand, dit is een andere wereld, eens kijken hoe Livitrans het er van af brengt. De plaatsjes op internet zagen er prima uit, mooie cabines, schone toiletten, en een restaurant aan boord.

De trein arriveert met een uur vertraging, die hadden we wel ingecalculeerd. In de vertrekhal raak ik aan de praat met een Spanjool die al vier jaar in Londen woont. Hij heeft samen met zijn vriendin een stoel geboekt in de 3^e klasse. Ik hou mijn mond, praat verder over koetjes en kalfjes, wil hem niet ontmoedigen. Wij reizen 1^e klasse namelijk, met een eigen cabine …. Rijtuig 2. Stuk beter …

We gaan aan boord. Ik moet mij door de smalle gang persen en blijf halverwege steken met mijn rugzak. We zoeken onze cabine op. Okay, die is net verlaten en nog niet opgeruimd. We krijgen schone onderlakens maar daar blijft het bij. De dekbedden en de kussenslopen worden niet vervangen. Rosan gaat steeds bedenkelijker kijken. We wachten een tijdje, maar er gebeurt niets. Ik besluit de kussenslopen en dekbedden om te draaien met de hoop dat dat niet al een paar keer eerder is gedaan.

Het toilet is wat minder luxe dan gedacht. Zelfs ik ga hier niet zitten. Dit wordt een klein beetje overleven. Ik heb nog even contact met Marianne. Marianne is een Deense dame die ik een aantal jaren geleden heb leren kennen via mijn werk. Zij hebben in dezelfde trein gezeten dan waar wij nu in stappen. We lopen elkaar helaas net mis.

Eten aan boord is er niet echt. Koude varkenssaté en kip. Ik koop het, maar we eten het niet op. Ik flikker het uit het raam, we zullen het moeten doen met de Pringels en Oreo die we eerder hebben gekocht. Sil en ik kunnen nog wel een koud biertje scoren, da’s dan wel weer een pluspunt.

Inmiddels loopt het tegen 22:00 uur. Het licht is inmiddels twee keer uitgevallen en Rosanja heeft zojuist een muis zien lopen … Sil komt net van het toilet met de mededeling dat er enorme kakkerlak zit. En nee, Emiel Boon, die komt niet uit Rotterdam. Ik zit nu alleen in de cabine, de rest hangt in de gang.

Het wordt een lange nacht. We kijken zo uit naar Hanoi. Dit is echt ff wat minder, maar goed, ook dit hoort bij de ervaring hier in Vietnam ….. tot later.

Dag 09 - Hue Imperial Palace

Vandaag een rustdag. Niet te veel activiteiten. Uitslapen. Het Serene Palace Hotel is Hue is een aanrader. De douches zijn niet warm, maar kunnen hier gewoon op heet. De bedden zijn super, en het eten is voortreffelijk. Het hotel restaurant staat bij Tripadvisor aangeschreven als het beste van alle 197 restaurants in Hue … en daar is niets van gelogen. We laten het ons smaken.

Na een laat ontbijt trekken we er toch op uit. Lopend. En dat blijft toch wel raar hier. Iedereen laat zich vervoeren. Dan wel met een taxi, scooter of fiets. Wij vandaag niet. We lopen voor een groot gedeelte langs de Perfume River naar het Hue Imperial Palace, althans wat daar van over is gebleven.

Van 1802 tot 1945 was Hue de keizerlijke hoofdstad van Vietnam, dat had een reden; Hué is de stad met de mooiste vrouwen. Had Sil het gisteren toch goed bekeken, haha. Veel meer om zich mee te vermaken was er voor de verveelde keizers namelijk niet. Tijdens de Franse kolonisatie hadden zij nauwelijks iets te zeggen. De verveling resulteerde bij keizer Minh Mang bijvoorbeeld in maar liefst 142 kinderen. Hij zal het er druk mee hebben gehad, ben benieuwd of hij ze allemaal bij naam kon.

We bezoeken Tu Cam Thanh, de Verboden stad. Dit ommuurde complex was ooit het privéterrein van de keizerlijke familie. Het had gecastreerde bewakers, die geen bedreiging vormden voor de keizerlijke harems. Zij waren de enige burgers die hier naar binnen mochten. Ieder ander die probeerde binnen te glippen, kon rekenen op de doodstraf.

Veel is er niet van over. Ook hier betaalde men een zware tol voor de Vietnam oorlog en leed de stad hevig onder bombardementen en beschietingen. Unesco is al ruim twintig jaar bezig het gebied op te knappen. Die klus nog lang niet af. Toch is het fascinerend om er rond te lopen. Rosan haakt af, die heeft een wegtrekker, het zweet breekt haar uit. Het is inmiddels ook gaan regenen, dat kan hier, het is tenslotte het seizoen er voor. We kijken nog even verder rond maar besluiten terug te gaan naar het hotel. Dit keer wel met de taxi.

Inmiddels bijna allemaal lekker gedoucht is het vandaag nog even verder relaxen. Ieder doet zijn ding, beetje lezen, Fox Sports (Formule 1 en Tour de France) kijken en ik schrijf mijn verhaaltje, voor straks bij ons fotoboek. Leuk dat er zo veel mensen met ons mee reizen.

Morgenmiddag gaan we met de nachttrein naar Hanoi. Een reis van bijna 12 uur, gaat vast weer een hele beleving worden. Tot dan.

Dag 08 - Van Danang naar Hue

Vanmiddag aangekomen in Hue, Centraal Vietnam. Sil wil hier wel blijven, vertelde hij zo net. Het is hier relaxed. Daarover straks meer.

Gisterenavond zat de vlucht niet echt mee. Uiteindelijk met ca. anderhalf uur vertraging aangekomen in Danang. Direct op zoek naar een taxi, wat zo gepiept is want als westerling word je hier gewoon even wat sneller geholpen. We betalen waarschijnlijk dan ook wel wat meer dan een lokale reiziger, maar het kan ons niet zo heel veel bommen, we willen graag naar ons hotel. Het hotel personeel is uiterst vriendelijk op dit late tijdstip. We slapen in een uiterst leuk, klein, oriëntaal hotel en de manager komt nog even wat koude biertjes brengen op onze kamer. Hij had aan een halve blik voldoende …. De topper. We pakken niet veel uit, alleen het hoog nodige. Morgen vroeg vertrekken we al weer naar Hue.

Na een eenvoudig ontbijt gaat de reis verder per taxi. Onze chauffeur Tan is een zwijgzaam persoon, is het Engels niet echt machtig, maar begrijpt wel alles. Prima wat ons betreft, Renée en vooral Sil zijn niet zo spraakzaam op dit vroege tijdstip, die slapen nog even verder. De rit zal ongeveer drie uur in beslag nemen en brengt ons langs Lang Co Beach en over de Hai Van Pass. Waar het zuiden van Vietnam vooral vlak is, is centraal Vietnam bergachtig. Het is mooi hier, rechts van ons hebben we continu uitzicht op de Zuid Chineese zee, voor ons de éne na de andere haarspeldbocht. In de Alpen vindt Rosanja dit eigenlijk maar niets, wordt er meestal wat misselijk van, zelfs als ze voorin zit, maar Tan is een rustige chauffeur. Hard rijden is er hier sowieso niet bij, daar is het wegdek gewoon te slecht voor en alles rijdt kriskras door elkaar en anders lopen er wel geiten of koeien op de weg.

Na de pass verwachten we dat het wat zal gaan opschieten. Beetje doorrijden zou mooi zijn, maar het is een vreemde gewaarwording. Er ligt hier dus een nieuwe snelweg, waar op sommige stukken de A4 jaloers op zou zijn. Breed, strak in het asfalt, maar het duurt vaak niet meer dan 500 meter. Dan moeten we weer volop in de remmen omdat er nog gewerkt wordt, of niet klaar is, alsof men gewoon een stuk vergeten is. Soms wijken we uit helemaal naar links, wij niet alleen, iedereen met ons. Daar waar het tegemoetkomend verkeer er al aankomt. Maar hier zie je geen middelvinger, men toetert eens wat, of seint wat met de lichten. Gemoedelijk volk. Overigens denk ik dat deze weg wordt betaald door de lokale bevolking, en daar zit hem dus de kneep, het éne dorp heeft daar wat meer voor over dan het andere. Het zal nog wel even duren voordat het echt klaar is.

Aangekomen in Hue nemen we onze rust. Niks moet, alles mag vandaag. Niks gepland, dus na een lekkere lunch slenteren we wat de stad in. Het is hier een stuk minder druk, ook allemaal wat netter, meer opgeruimd. Onderweg ontwaren we een massage salon. Daar waar deze in Thailand op elke hoek van de straat zitten, moet je hier echt even op zoek. Een voetmassage voor vier, doet u maar …

Maar dan gebeurt het. Ik zit er bij en kijk er naar. Eén van de dames is blijkbaar nogal gecharmeerd van Sil. Ze is in eerste instantie nogal zenuwachtig en zou wel heel graag …. Sil …. zijn voeten willen masseren … Sil krijgt een spontane zoen op zijn wang, maar verder krijgt ze van haar collega’s geen kans, gedecideerd wordt ze naar Mama Rosanja verwezen. Blijkbaar teleurgesteld wacht ze haar kansen af. Ze is 19 en heet Mud. Ze lacht wat af, is een beetje brutaal en eigenlijk wel grappig. Sil blijft er rustig onder, kan er wel om lachten. Eigenlijk is ze best een beetje leuk. Haar kans komt, als we klaar zijn … Een lieve kroel en nog een zoen tot afscheid … ze kan niet mee …

“Pap” .. als ik hier toch zou moeten leven, dan maar hier .. haha … We begrijpen elkaar, was ik ook nog maar zestien ….

Dag 07 - Mekongdelta – Transfer naar Danang

Can Tho was gisteren erg leuk. Heerlijk gegeten in een mooi restaurant. Lokale gerechten dus voor iedereen wel een verrassing. Sil en Renée moeten wennen, vis gaat er niet in, dus ze slaan af en toe een gerecht over. Daarna nog over de nachtmarkt geslenterd, waar vooral veel kleding en nog meer eten te verkrijgen is. Sil is op zoek naar een horloge en zonnebril, maar is nog niet geslaagd. Het is hier een stuk gemoedelijker dan in de grote stad.

Na een rustige nacht, alhoewel, midden in de nacht gebeld worden door een klant is wat minder, en een goed ontbijt vertrekken we voor dag twee van de Mekongdelta. Onze gids en chauffeur zijn weer stipt op tijd en brengen ons vlot naar de sampan die op ons ligt te wachten. We zullen eerst een bezoek brengen aan de floating markt. Het is bewonderingswaardig hoe hele families hier op het water wonen en leven en vooral hun waar aanbieden aan andere marktlui en hotels. Het wordt dan ook wel de ‘wholesale floating market” genoemd. Wij varen er tussendoor en kijken onze ogen uit.

Vervolgens gaan we aan land voor een bezoek aan de lokale vis en vleesmarkt Onze gids blijft achter, “heeft het al zo vaak gezien” . Wij doen een rondje, maar Rosanja en Renée haken al snel af. Rosan weet nog net kokhalzend de uitgang weer te vinden. Dit is een andere wereld. De Nederlandse keuringsdienst van waren zou hier rijk worden van de boetes. Maar we zijn hier in een andere wereld, met andere gebruiken, met andere maatstaven. Alles is hier te koop, dood of nog levend. En anders maken ze het wel dood voor je. Ik zie levende kippen, eenden, kikkers en vooral veel vis. Niet allemaal in de beste omstandigheden, wachtend op hun naderend lot. Gelukkig wordt het varkensvlees wel al dood aangeleverd, dat zou het helemaal bizar maken. En toch, ik probeer mij er overheen te zetten en zie hoe vakkundig een vis wordt klaar gemaakt. Bij de eenden en kippen loop ik toch maar door. Achteraf blijkt onze gids ook niet zo’n held en houdt Rosanja en Renée maar al te graag gezelschap. Zelfs hij vindt het soms wat vies.

Onze tocht gaat verder, naar een noedelsfabriek. We zien het proces van het maken van noedels slierten en Renée mag mee helpen. Ze heeft al snel de slag te pakken en drijft het tempo gelijk op. De rest van het personeel kan ook aan de bak .. haha. Productie draaien heet dat. Dat was niet helemaal de bedoeling, dus na een paar rondjes gaat de machine even op stop. Mooi geweest, je moet hier ook niet overwerkt raken.

Langzamerhand gaat de weg terug richting Ho Chi Minh City, na wederom een prima lunch worden we afgezet op de luchthaven. We danken onze gids en chauffeur en zijn inmiddels door de paspoort controle en check-in. Op de luchthaven is het lekker koel en de kids hebben net genoten van een BurgerKing menu. Straks is onze vlucht naar Danang waar we slechts één nachtje zullen blijven. De tocht gaat morgenochtend namelijk direct door naar Hue.

Dag 06 - Mekongdelta en Can Tho

Vroeg uit de veren, alhoewel, laten we het ‘geen uitslapen’ noemen. Bye Bye Ho Chi Minh City, door naar onze volgende bestemming, de Mekongdelta.

De Mekongdelta is een gebied in het zuidwesten van Vietnam waar de rivier Mekong met een net van zijtakken (die met kanalen zijn verbonden) in de Zuid-Chinese Zee uitmondt. In het gebied ligt een groot aantal rijstakkers. Vietnam is de op twee na grootste wereldexporteur van rijst, na Thailand en India, wat voor een groot gedeelte te danken is aan de opbrengsten in de Mekongdelta.

We hebben een privé-reis geboekt blijkt achteraf. Inhoudende dat we een chauffeur en gids plus luxe 9-seater tot onze beschikking hebben. De reis vanuit Ho Chi Minh zal ongeveer 2,5 uur in beslag nemen, hoewel de afstand te overzien is. Maar het verkeer mag dan wel druk zijn hier, erg wild zijn ze niet. Er ligt zowaar een stuk van 40 kilometer motorway en ik moet zeggen dat onze chauffeur zich daar een beetje Emerson Fittipaldi waant. Hij knalt er aardig op los. Links of rechts inhalen maakt overigens hier niet uit.

Onderweg een in onze ogen toch wel een vreemd fenomeen. In de vele rijstvelden zien we evenveel zo veel graven. Het blijkt gebruikelijk de doden op het eigen erf te begraven. Liefst zo dicht mogelijk bij huis, maar we ontwaren ook hele graftombes midden in het rijstveld. Vast familie die wat minder gelief waren. Het lijkt mij toch wat minder prettig, of kijk ik misschien te veel naar ‘ The Walking Dead’ … ? Overigens worden in de stad de mensen gecremeerd, daar is geen plaats in de achtertuin.

Bij aankomst gaan we aan boord van een sampan. De dame aan boord is het Engels niet machtig, maar glimlacht vriendelijk naar ons. Ze is een behendige kapitein en vaart ons naar de diverse locaties die we vandaag aan zullen doen; We varen langs een kleine floating market waar we ons buik vol kunnen eten aan het aangeboden fruit. Het is overdadig en dat is het eigenlijk met al het eten wel moet ik zeggen; maar … wel altijd gezond, niet vet. Hoewel ik denk dat hier ook een generatie aankomt die meer van de fastfood is; ook hier zien we meer en meer dikke kinderen. We drinken nog honing-thee bij een boer waar de het bijenvolk zeer tam is; steken is er eigenlijk niet bij. Vervolgens nog op een andere lokale markt op een klein eilandje diverse andere lokale producten zien maken; zoals rijst popcorn, rijstwafels en andere zaken. En overal van mogen proeven. Als lunch krijgen we een bijzondere maaltijd; een zogenaamde Elephant Ear Fish; een Vietnamse delicatesse en ik moet eerlijk zeggen het smaakte goed. Renée en Sil houden het liever bij de kip.

Een leuke en lange dag. Op dit moment verblijven we in Can Tho. Het stond vooraf niet op het programma maar het pakt goed uit. Mooi hotel en we gaan zo op voor het diner. Onze gids voor twee dagen heeft een restaurant geboekt. Wij laten ons verrassen. Morgen meer Mekongdelta.

Dag 05 – War Remnants Museum

We komen steeds meer in het Aziatische ritme, de jetlag is over, we slapen weer op normale tijden. Dat houdt in dat ook mijn biologische klok weer gelijk staat met de tijdzone alhier. Dus lekker vroeg op als de rest nog slaapt. De eerste zonnestralen komen ons tegemoet, het belooft een mooie dag te worden. Vandaag doen we in de ochtend rustig aan, lekker even naar het zwembad waar we ons met een simpel spelletje prima kunnen vermaken.

Het middagprogramma maken we vandaag zelf. Een bezoek aan het War Remnants Museum is het doel en dat kunnen we lopend af. Halverwege wint de trek het toch echt dus we besluiten om eerst wat te eten. Geen verkeerde keuze, voor ieder wat wils. Restaurant is overigens gewoon 24*7 open. En zeker niet het enige in de omtrek. Overigens is de looproute willekeurig gekozen en je komt onderweg dan toch wel wat tegen. Het oversteken is een hele kunst (zie de filmpjes op facebook), maar dat hebben we inmiddels aardig onder de knie. Nee, vooral de mensen, hun werk, het leven op straat. Wat hebben wij het dan toch goed. Ik heb alleen het gevoel dat hier niemand stress heeft, dat is bij ons toch wel anders.

Het War Remnants Museum. Op het buitenterrein staan meerdere Amerikaanse tanks, vliegtuigen en helikopters opgesteld. Het museum geeft een beeld van de Vietnam oorlog. Ik denk in eerste instantie aan M*A*S*H, een tv serie uit de begin jaren 70. Maar dat blijkt zich in de Korea oorlog te hebben afgespeeld, weet ik veel, weer wat geleerd. Tour of Duty past meer in het beeld. Het museum stelt op zich niet zo heel veel voor, ik had mij er meer van voorgesteld. De oorlog is toch wel het “ding” hier. De tunnels van gisteren, het museum van vandaag. Je ontkomt er niet aan. Eigenlijk is het één grote tentoonstelling van foto’s en wapens, maar het wordt al snel duidelijk. De beelden spreken voor zich, er wordt hier geen stapje terug gedaan en alle gruwelijkheden worden tentoongesteld. Van beide kanten.

“ In World War II the average age of the combat soldier was 26. In Vietnam he was 19. In-in-in Vietnam he was 19”. Paul Hardcastle, nummer uit 1985, als je het niet kent, zoek het maar eens op. Ik zie beelden van jongens, niet veel ouder dan Sil, kapot geschoten, nog half in leven, paniek in de ogen. Ik zie beelden van vrouwen en kinderen afgeslacht door de Amerikanen. Een vieze oorlog.

Rosan en Renée wachten beneden op ons. Sil en ik maken het rondje af. We hebben genoeg gezien voor vandaag. We besluiten terug te lopen. Het is nog steeds verziekend heet vandaag. Op zoek naar die voetmassage salon die we op de heenweg hadden gespot. Even helemaal in de relax stand, hoewel voor Sil is het een beetje de vrouwen trotseren, ze vinden hem wel heel erg leuk. Ik heb traditiegetrouw een kerel aan mijn voeten, wat zou dat toch zijn ?

Vanavond zijn we lokaal gebleven. Net op de hoek van ons hotel zit een leuk restaurant, we schuiven aan, het Engels is niet best, maar we krijgen wat we hebben besteld. Heerlijk gegeten en meer dan genoeg. Nog één nachtje in Saigon, morgen trekken we verder richting de Mekon Delta.

Dag 04 - Cu Chi tunnels

Gisteren allemaal als een blok in slaap gevallen en een nacht goed doorgehaald. Sil heeft weer eens lekker in zijn slaap liggen praten; van “Moet ik je stompu jonguh” en “Nu wegwezen” tot iets van “tieten”, maar van dat laatste kan zijn dat ik dat gedroomd heb. We hebben het rustig aan gedaan en eerst genoten van het ontbijt. Zowel Aziatisch als Europees, m.a.w. we kunnen kiezen voor rijst of Engels ontbijt. Ik kies voor beide een beetje.

Om 10 uur worden we opgehaald door de gids voor onze excursie van vandaag, de Cu Chi Tunnels.

Het tunnelcomplex van Cu Chi is een immens netwerk van ondergrondse tunnels in het district Cu Chi van Ho Chi Minhstad. Het complex is onderdeel van een nog groter tunnelnetwerk dat vrijwel onder het gehele land doorloopt. In 1965, toen Amerika massaal tussenbeide kwam in het conflict tussen de Noord- en Zuid-Vietnamezen, gaf de leider van het noorden, Ho Chi Minh de opdracht om het bestaande tunnelcomplex fors uit te breiden en er een toevluchtsoord voor de communistische rebellen uit het zuiden, de Vietcong, en voor het Noord-Vietnamese leger van te maken.

Onze gids vertelt honderduit; zonder een oordeel te vellen over goed en kwaad. Het besef komt meer en meer als we ter plekke zijn. De levensomstandigheden voor de guerrillastrijders in de tunnels waren ongelooflijk hard. De lucht om te ademen was er slecht, ondanks de ventilatieschachten die naar de oppervlakte waren gegraven. Voedsel was vaak ontoereikend en het bedierf snel in de slechte omstandigheden.

De Amerikanen daarentegen probeerden van alles; maar waren weinig succesvol. Indien men daadwerkelijk de strijd met de communisten in de tunnels wilde aangaan, moest er een beroep op een uitzonderlijk soort vrijwilliger worden gedaan: de tunnelratten. De tunnelratten waren allemaal vrijwilligers. Velen onder hen waren van Mexicaanse of Puerto Ricaanse afkomst, hun kleine en tengere lichaamsbouw was een voordeel in de smalle tunnels. Tunnelratten gingen de strijd met de vijand één-tegen-één aan in de met boobytraps gevulde tunnels, enkel gewapend met een pistool, een mes en een zaklamp.

Het is een bizar verhaal. En het inlevingsvermogen komt pas echt als we de tunnels ook daadwerkelijk betreden. Het is donker, nauw, heet en benauwd. Rosan keert om na 2 meter, ik kruip nog 40 meter achter Sil en Renée aan, maar besluit dan links af te slaan naar de eerst mogelijke uitgang. Ik heb duidelijk niet de lichaamsbouw van een tunnelrat en mijn claustrofobie speelt nu ook wel op. 16.000 man leefde hier onder de grond op het hoogtepunt van de oorlog, keukens, opslagruimtes en zelfs een complete ziekenboeg werd er gebouwd. Maar vooral veel tunnels, heel veel tunnels om zich snel te kunnen verplaatsen zonder opgemerkt te worden.

Voordat we vertrekken wagen Sil en ik ons nog aan het schieten met zwaar kaliber machine geweren, o.a. M16, M30 en AK47. Er hangt wel een prijskaartje aan en ik denk achteraf nog even opgelicht te zijn. Het omrekenen van Vietnamese Dong blijft toch nog wel lastig. 1 Miljoen Dong is ongeveer 40 Euro. De prijs per kogel blijkt omgerekend ongeveer 1.50 euro te zijn, en dan gaat het hard met een machinegeweer kan ik je vertellen haha.

Vanavond de stad in geweest. We zijn het oversteken inmiddels ook machtig. Langzaam lopen, maar vooral niet stil gaan staan, dan rijden ze allemaal om je heen. En het werkt kunnen wij jullie inmiddels vertellen. Ik ben wel de buffer voor de rest van het gezin en loop met zo’ n fluoriserend hesje aan …. Wat een stad, wat een wereld ….

Dag 03 – Naar Ho Chi Minh City

Bangkok was slechts een tussenstop op weg naar onze volgende bestemming in Vietnam. Ho Chi Minh City, het voormalige Saigon, is het doel voor vandaag. We moeten al vroeg op, de taxi pikt ons op om 05:30 uur. Ach, we zijn toch al een beetje helemaal de weg kwijt wat tijd betreft, dus kom maar op. Het gaat vlotjes in het verkeer zo op deze vroege ochtend. Onze vlucht naar Ho Chi Minh is met Asian Airways vanaf Don Muaeng, de tweede luchthaven van Bangkok. Een rustige vlucht van anderhalf uur brengt ons naar een andere wereldstad.

Wat inwoners aantal betreft doet het niet onder voor Bangkok, maar bij aankomst …. Pwwiieew …. wat een mensen. Het lijkt hier wel tien keer drukker. De douane controle is een stuk scherper dan in Thailand. Visum hadden we in Nederland al aangevraagd, maar we moeten hier nog wel de juiste stempels halen .. en afrekenen .. in keiharde Amerikaanse Dollars. Je moet alleen geen haast hebben. We hoeven hier in ieder geval niet op onze “luggage” te wachten , die is er ruim voordat wij door de douane zijn.

We gaan op zoek naar onze taxi. Er staan denk ik wel duizend man te wachten op familie, vrienden en bekenden. Zoek dan je weg maar eens. We zien in de verte de mannen met de bordjes, die van de taxi’s. Tsjaa, en dat zijn er ook niet zo’n weinig. Maar Rosan heeft een Arendsoog … zij ontwaart die éne die ook op zoek is naar ons. Een blik van herkenning, wij blij, maar hij zeker ook. Je zal toch elke dag op zoek moeten naar mensen die je niet kent …

De reis naar ons hotel brengt ons dwars door de stad. Wat een waanzin hier. Bangkok is gek wat verkeer betreft, maar dit slaat alles. Het lijkt allemaal kris kras door elkaar heen te rijden, met één, twee, drie of vier op een scooter, waar nodig tegen het verkeer in. Wat de snelste weg is hier namelijk ook de kortste. Op de één of andere manier is het toch georganiseerd, maar ben blij hier niet zelf te moeten rijden.

Bij aankomst in het hotel is de kamer snel gereed. Sil en Renée duiken direct het zwembad in, wat zich hier overigens op de 12^e verdieping van het hotel bevindt. Even afkoelen en ontspannen. De reis heeft er stiekem toch wel een beetje ingehakt. Einde van de middag gaan we de stad in, lopend. Het is niet zo heel ver, maar we een hele overlevingstocht. Probeer hier maar eens over te steken. Het verkeer komt van alle kanten en vooral veel scooters, heul veul scooters. We vinden op het eerste oog een leuke avond markt, maar ik word al snel gek van het gepluk. Ik word overal staande gehouden om te passen. Als ik achterom kijk is het bij Sil en Rosan niet anders. Niet vandaag, laat ons even wennen in deze hitte. Ze begrijpen ons niet. In de verte zien we een uitgang, We kiezen de kortste weg naar buiten. Niet veel verder is een moderne shopping mall, met airco. We besluiten hier te gaan eten en het smaakte voortreffelijk. Terug nemen we een taxi, we zijn moe maar beginnen langzaam in een ritme te komen. Morgen staat onze eerste excursie op het programma.